Dibyashree Pens

ପରିସମାପ୍ତିର ଠିକ ପୂର୍ବରୁ ସବୁକିଛି ପୁଣି କାହିଁକି ଜୀବନ୍ତ ହୋଇଉଠେ! ସ୍ମୃତିର ବକ୍ଷ ଚିରି ଅତୀତ ଆଜି ଭାସି ଉଠେ ଜଳଜଳ କରି ଆଖି ଆଗରେ ।   ଇତିର ଅୟମାରମ୍ଭ ଆଗରୁ ଆରମ୍ଭ କାହିଁକି ଆଜି ପୁନଶ୍ଚ ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖାଏ ଆଉ ଏକ ନୂଆ ଆରମ୍ଭର! ଭିନ୍ନ ମୋଡ ନେବାକୁ ଚାହେଁ ଗତିପଥ ଜୀବନର , ବଦଳାଇଦେବାକୁ ଚାହେଁ ରୂପ ଇତିର।   ନାଟକରେ ଯବନୀକା ପଡିବା ଆଗରୁ ଶେଷ ଦୃଶ୍ୟର ଠିକ ଆଗରୁ ଭାସିଉଠନ୍ତି ମାନସପଟରେ କାହାଣୀର ଚରିତ୍ର ସବୁ ! ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଭିନ୍ନ ରୂପ ଦେବାକୁ କିଛି ଚରିତ୍ରକୁ ଲେଖିଦେବାକୁ ଆଉ ଏକ ନୂଆ ରୂପରେ।   ସମୟ ସରିଆସୁଥିବା ବେଳେ   ଅତୀତ କାହିଁକି ଜାବୁଡି ଧରେ ଜୋରରେ , ଆହୁରି ଜୋରରେ!   ନିଃଶ୍ଵାସ ଛାଡିଯାଉଥିବା ବେଳେ ବିଶ୍ଵାସ କାହିଁକି ହୋଇଉଠେ ଆହୁରି ଦୃଢରୁ ଦୃଢତର! ଜୀବନର ଆସକ୍ତି ବାନ୍ଧି ବସେ , ଆଉ କିଛି ସମୟ ବଞ୍ଚିଯିବାର ଆଶା । ଧରି ରଖିବାକୁ ଚାହେଁ ସମୟର ଡୋରି ଚିରକାଳ ଲାଗି ନିଜ ହାତମୁଠାରେ।   ସବୁ ଶେଷର ଆରମ୍ଭ ଆଗରୁ ହଠାତ ସବୁକିଛି ନୂଆ ରୂପରେ ପରିକଳ୍ପନାର ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ହୃଦୟ କାହିଁକି ଉଦ୍‌ବେଳିତ ହୁଏ ସବୁ ପରିସମାପ୍ତିର ଠିକ ଆଗରୁ!  

  ବଡ଼ବୋଉ ; ପିଲାଦିନେ ଅନେକ ସମୟ ମୁଁ ବଡ଼ବୋଉ ସାଙ୍ଗରେ କାଟିଛି । ଯେତେବେଳେ ବଡ଼ବୋଉ ପାଖରେ ବସିଯାଏ , ସେ କେତେ କଥା ଗପିଯାଏ ମୋ ଆଗରେ । ମୁଁ ସେମିତି ବସି ଶୁଣୁଥାଏ । ଆଜି ବଡ଼ବୋଉ ନଥିଲେ ବି ତା କଥାସବୁ ବେଳେବେଳେ ପ୍ରାୟ ଅଧିକାଂଶେ ମନେ ପଡିଯାଏ । ଥରେ ସିଏ କହିଥିଲା , “ ଆତ୍ମହତ୍ୟା ମହାପାପ । କେବେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବା ଅନୁଚିତ ” । ଆଜି ଯେତେବେଳେ ଭାବେ , ଭାବେ କି କେତେ ସହଜରେ କଥାଟା କହିଦେଲା ! ସବୁକିଛି ସବୁବେଳେ ସହିଯିବା କ ’ ଣ ସହଜ କଥା ! ବେଳେବେଳେ କ ’ ଣ ଇଚ୍ଛା ହୁଏନି , ଏସବୁଠୁ ଦୂରକୁ , ବହୁ ଦୂରକୁ ଚାଲିଯିବା ପାଇଁ ! ନା ଥିବ ଉପସ୍ଥିତି , ନା ଥିବ କଷ୍ଟ , ଯନ୍ତ୍ରଣା । ମଣିଷ ଥିଲେ ତ ଏତେସବୁ ସହିବ ! କିନ୍ତୁ ତା ପରେ କ ’ ଣ ହେବ ! ପରର ସ୍ଥିତି ଭାବିଲେ ଲାଗେ , ଏଇଟା କ ’ ଣ ଥିଲା ସମାଧାନ ! ମଣିଷ ଅପସରି ଗଲେ ସମସ୍ୟା ତ ଅପସରି ଯିବନି ! ନିଜେ ହାରିଯିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଅନେକ ଭଲ ପାଉଥିବା ଲୋକ ବି ହାରିଯିବେ । ଥରେ ଭାବି ଦେଖିଲେ ! ଆପଣ ସବୁଦିନ କାମ ସାରି ଯେତେବେଳେ ଘରକୁ ଫେରନ୍ତି , ଘରେ କେହି ଜଣେ ଆପଣଙ୍କ ବାଟ ଚାହିଁ ବସିଥିବ । କେହି ଜଣେ ଅଖିଆ ଅପିଆ ଅନେଇ ବସିଥିବ, ଆସିଲେ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଖାଇବ ବୋଲି । କେହି ଜଣେ ଆପଣଙ୍କୁ ନିଜର ଆଦର୍ଶ ବୋଲି ମାନୁଥିବ , ଆପ